Żałoba Narodowa

Zapraszam na Mszę Św. w intencji tragicznie Zmarłych, Ich Rodzin i całej Ojczyzny w poniedziałek 12 kwietnia o godz. 17.00




ks. Proboszcz

Homilia Ks. Biskupa Wojciecha Polaka

„Choćbym szedł ciemną doliną, zła się nie ulęknę, bo Ty jesteś ze mną. Kij Twój i laska pasterska są moją pociechą”. Ty Panie, zmartwychwstały i żywy, jesteś z nami. Przychodzisz i stajesz jak wtedy wieczorem, tego pierwszego dnia tygodnia, stajesz dziś pośrodku nas i mówisz: pokój tobie! Pokój tobie, Polsko! Pokój tobie, siostro i bracie! Pokój tobie od Zmartwychwstałego Pana. Niech Jego pokój przeniknie twoje serce, który przyszedłeś dziś, żeby w tej wspólnocie wiary zanieść modlitwę za wszystkich, którzy tragicznie zginęli w porannej katastrofie lotniczej w Smoleńsku. Pokój tobie!

Moi kochani, ta śmierć, mówił dziś jeszcze Ksiądz Prymas, kojarzy mi się dziś ze śmiercią św. Wojciecha, który w wymiarze doczesnym nie odniósł sukcesu, a jednak żyje od tysiąca lat jako patron Polski. My zaś w tym mieście żyjemy w jego cieniu, żeby od niego się uczyć, że jego ofiara i poświęcenie nie były daremne, bo były złączona Tym, który śmierć zwyciężył. Gdy więc dziś spoglądamy na ofiary porannej tragedii chcemy wierzyć, że również ich ofiara tak nagle zakończonego życia nie okaże się daremna. Można chyba jeszcze za Księdzem Prymasem powtórzyć, że ci ludzie udający się na obchody 70-tej rocznicy katyńskiego mordu w pewnym sensie dopełnili własną śmiercią tę ofiarę, którą niegdyś złożyli Polsce oficerowie i kwiat polskiej inteligencji, zamordowani w wielu miejscach zagłady. Można więc wierzyć, że ta śmierć, ta narodowa tragedia przemówi do naszych serc i sumień. I rzeczywiście po raz kolejny odnowi w nas wszystkich w nowy solidarny wysiłek, podejmowany na rzecz wspólnego dobra naszej wspólnej ojczyzny.

Czy wolno nam nie pamiętać o słowach Pana Prezydenta, które przecież tak niedawno tu, przed katedrą, skierowanych do mieszkańców naszego miasta? To przecież nie tylko miłe sercu przypomnienie, że w naszej historii Gniezno ma znaczenie szczególne, ma znaczenie absolutnie nadzwyczajne. Ale to także zachęta, że skorzystamy z tego, że żyjemy w pracowitej Wielkopolsce. Że solidarnie budować będziemy naszą przyszłość, nie na piaskach, ale na solidnych fundamentach miłości i prawdy. Że nam nie zabraknie woli i ducha, aby jedni drugich wspomagać w tej drodze.

Moi kochani siostry i bracia! Benedykt XVI wskazując kiedyś na bohatera dzisiejszej Ewangelii, św. Tomasza Apostoła mówił, że w tym Apostole możemy znaleźć liczne wątpliwości i niepewności wielu chrześcijan dnia dzisiejszego. Lęki, rozczarowania są niezliczone wśród współczesnych. Ale wraz z Tomaszem możemy też na nowo odkryć z przekonaniem wiarę w zmartwychwstałego Pana! A wiara przekazywana w ciągu wieków przez następców Apostołów trwa, ponieważ On zmartwychwstał i już więcej nie umiera, żyje w Kościele i prowadzi Go ku wypełnieniu, do wiecznego planu zbawienia.
To prawda, że każdy i każda z nas może stanąć w obliczu pokusy niedowierzania jak Tomasz, zwłaszcza w takich momentach. Papież mówił: czyż ból, zło, śmierć niewinnych, czyż ta ranna ofiara nie wystawiają naszej wiary na ciężką próbę? A przecież paradoksalnie właśnie w takich okolicznościach niedowierzanie Tomasza okazuje się dziś przydatne i cenne, pomaga oczyścić wszelkie fałszywe pojęcia Boga i prowadzi do odkrycia Jego prawdziwego oblicza, oblicza Boga, który w Chrystusie wziął na siebie nieszczęścia zranionej ludzkości.
Tomasz otrzymał od Pana i ze swej strony przekazał Kościołowi dar wiary wypróbowanej przez mękę i śmierć Jezusa, utwierdzonej przez Zmartwychwstanie. Wiarę, która była niemal umarła i odrodziła się, dzięki zetknięciu z ranami Chrystusa, z ranami, które Chrystus zmartwychwstały ukrywał, ale pokazał je i nie przestaje pokazywać ich nam w udrękach i cierpieniach każdej istoty ludzkiej. Taka jest nasza wiara, taka jest odpowiedź Boga.

Tak mówił również kiedyś Sługa Boży Jan Paweł II, ten, który przecież też w wigilię uroczystości Miłosierdzia umierał pięć lat temu. Pytany, jak to się dzieje, że ten wszechmocny Bóg jest bezsilny wobec tragedii człowieka, czy sobie z niego szydzi, odpowiadał: nie, Bóg jest po stronie cierpiącego człowieka. Gdyby tak nie było, nie zostałby na krzyżu. Wołali do Niego: Ty, zejdź z krzyża, a uwierzymy w ciebie! To, że został na krzyżu; to że mógł wołać jak człowiek dotknięty głębokim bólem: „Boże mój, Boże mój, czemuś mnie opuścił!”, pozostało w ciągu wieków jako świadectwo, że Bóg w Chrystusie Jezusie jest po stronie człowieka. I nie przestaje ukazywać nam w udrękach i cierpieniach każdej istoty ludzkiej swoich uwielbionych ran.

Dziś więc Zmartwychwstały ukazuje i nam swoje rany uwielbione, w naszych udrękach i cierpieniach, w bólu i płaczu bliskich za tymi, których Bóg tak gwałtownie zabrał dziś z tego świata. Ale przecież to uwielbione rany, rany uwielbionego Chrystusa! On wziął na siebie zranienia całej ludzkości, On wziął na siebie to straszne dzisiejsze nieszczęście, wziął je na siebie nie tylko po to, aby nam było łatwiej nieść je po ludzku, ale także dlatego, żeby w tych ranach otwartych, ranach uwielbionego Pana, rozpoczęło się życie.
Dla Pana Prezydenta, dla wszystkich ofiar tej tragicznej katastrofy to życie, po ludzku w tak trudny i paradoksalny sposób, narodziło się tego mglistego poranka, tam daleko na wojskowym lotnisku pod Smoleńskiem. Narodziło się ku wieczności! I jeśli Jezus Zmartwychwstał, jeśli żyje i idzie z nami, jeśli to jest prawda, jeśli Uwielbiony ciągle pokazuje nam ręce i bok przebity i mówi do ciebie: włóż rękę w mój bok i nie bądź niedowiarkiem, ale wierzącym – to oni wszyscy przeszli już ze śmierci do życia, a może lepiej; przeszli przez tę tragiczną śmierć do życia.

Wołamy więc razem: Wieczny odpoczynek racz im dać Panie, a światłość wiekuista niechaj im świeci na wieki. Amen.

Dodano: 10 kwi, 2010

[1180]l 010.jpg (0,69 MB)